امشب، سروده خودم

گویمت زین حال غریب امشب

شیدای سیه زلفیست دل امشب

چنان است مست آن نگارین لعل

که تا سپیده بیداری خواهد امشب

شیدای دو عالم

انگه که دلت به یاد یاری شاد است

لب فرو بستن من بسی به از فریاد است

مانوسم به درد تنهایی و دانم 

که سکوت شایسته تر از شکوه به نا اهلان است